Santiago de Compostela
Als het thuis dagen en dagen regent vinden we dat bijna normaal. Belgisch weer zeggen we dan. Als het hier dagen en dagen regent, dan is dat helemaal normaal, alleen hier is het 'gietende' regen zonder ophouden. We moeten dus niet klagen.
In stromende regen naar de kathedraal, op tijd voor een goede plaats. Geen gezwier vandaag. Och, daar komen we toch niet voor. Ik heb goed zeggen natuurlijk want zag het meermaals, de botafumero (het beroemde wierookvat van meer dan 50 kg). Denk soms aan de constructie en mag er niet aan denken als dat wierookvat ooit moest losschieten.
Spaanse mis maar mijn enkele jaren Spaanse les helpen me hier en daar en de Latijnse gezangen ken ik nog van vroeger. Ik geniet telkens van de vredeswens. Een lieve mevrouw die toevallig naast me staat geeft me prompt 3 kussen. Een handdruk, een lach, een knuffel, tekens van vrede en mekaar graag hebben en zien.
Namiddag ga ik terug in mijn eentje naar de kathedraal. Ik maak mijn rugzak leeg en vraag hulp en sterkte voor goede voornemens én ... brand een kaars voor het welslagen van een pelgrimstocht met ziekenzorg volgend jaar.
Ook even langs de Franciscaanse kerk. Je ontvangt daar ook een soort Compostela omdat de franciscaanse gemeenschap dit jaar 800 jaar pelgrimage naar Sint Franciscus van Assisi viert. Leuk mee genomen.
Hoog kerkgebouw waar toevallig het orgel wordt bespeeld net als we er zijn. De klanken komen hier uitstekend tot hun recht. Orgelklanken hebben iets hemels.
Ook een belletje naar thuis. "Kadokes?" "Nee schat, kom jij maar vlug terug, jij bent het kado".
's Avonds nog vlug een kebab. Morgen een lange dag die 's morgens al begint met wachten. Adios Santiago, adios Compostela. Volgende week komen er mooie foto's, evaluatie en dankwoord.
ondertitel
Mijn blogtitel is er 1 zonder veel poespas en met een alleszeggende ondertitel.
adriën, een naam waar ik trots op ben, naam van mijn meter, mijn 'peteke', mijn bomma, een bijzondere vrouw met een bijzonder leven.
Pelgrim voor het leven, zo voel ik me. Zoals in het lied 'Onderweg' van Willem Vermandere. (zie tekst elders)
... en met een mening. Hier wil ik wat kwijt, wat me bezig houdt, wat me treft. Gewoon zonder pretentie, ik duim voor heel wat inspiratie.
Eerdere blogs (zie lijst elders) brachten iets of iemand in de picture en maakten essentieel deel uit van mijn pelgrimservaring. Deze keer niks van dat alles.
De acties 'Compostela For Kenia', 'Kom op tegen kanker', 'Broederlijk delen', 'Ziekenzorg', het was het allemaal meer dan waard. Ik lees ze graag terug al zou ik niet alles nog hetzelfde schrijven.
De acties 'Compostela For Kenia', 'Kom op tegen kanker', 'Broederlijk delen', 'Ziekenzorg', het was het allemaal meer dan waard. Ik lees ze graag terug al zou ik niet alles nog hetzelfde schrijven.
Buen Camino!
... tot slot
... tot slot
Deze Caminho Português da Costa was een voltreffer. Méér, ik wil hem bij leven en welzijn eens overdoen en herbeleven.
Vandaag is het nog een relatief weinig gekende tocht. Daar zal zeker verandering in komen volgende jaren, samen met pijlen en albergue's. De kust lijn is schitterend en een foutloze gps.
Heb genoten van de zuivere oceaanlucht, de bergen rechts, de golven links.
Portugezen zijn een bijzonder aimabel, vriendelijk volk. Een jonge spotter aan de luchthaven die ons 'Bon Caminho' zwaait, de juffrouw van de receptie in Vila Praia de Ancora die zich uitvoerig excuseert dat ze de kamer echt niet lager kan verkopen aan pelgrims, de meid van de pastoor in Viana do Castelo die zich de benen onder haar lijf loopt voor de sleutel van het kastje waar de stempels liggen, de jonge kelner in Vila Nova de Cerveira die ons met veel verhaal bedankt met een stevige handdruk, de boer in Esposende die me uitlegt waarvoor het zeewier moet dienen. Enkele lieve mensen die door mijn hoofd flitsen.
Miste toch wel de sfeer die verbonden is aan Camino. Medepelgrims zijn toch echt welgekomen. TE druk is niet goed, TE kalm evenmin. Maar ja, dat is eigen aan het leven zeker.
... veel dank, muchas gratias, muito obrigado
op de eerste plaats aan lezers van deze blog. Hopelijk gaf het weer wat deze tocht voor mij betekende. Dank aan mijn stapmaatje Paul, voor de vele ogenblikken samen aan tafel, in de albergue, onderweg, voor het derde jaar op rij. "We hebben nog steeds geen ruzie gemaakt." grapt hij tegen collega's.
... en 'last but not least' het thuisfront, mijn schatje voor wie ik het best kado ben. Wederzijdse kado's.
van harte,
Geen opmerkingen:
Een reactie posten