Redondela - Pontevedra
Het bos in vandaag. Je kan de nationale wegen niet altijd vermijden en akkoord, je maakt soms overbodige kilometers maar het bos en de dorpjes, een verademing.
Kippen die kakelen dat ze een ei gelegd hebben, de haan die kukelekuut dat het zijn hennen zijn, waar een Buenos  Dia een vanzelfsprekendheid is bij iedere groet. En dan het bos waar stilte hoorbaar is, waar dat ene vogeltje zijn repertoire brengt, de geur van terpentijn en eucalyptus, omhoog omlaag, het is wat anders dan de kust en een goede combinatie voor deze camino, vind ik. Het is weer meer dan 30 graden. De laatste loodjes wegen zwaar. Na aankomst is er een invasie van jongeren, allemaal Duits sprekend. Ik blijf het vreemd vinden. Wat is hun motivatie? Ze hebben nog niet van het leven geproefd. Nog vlug een leuke tijd voor het begin van het academisch jaar? Spijtig als straks 60+ers geen plaats meer hebben door al die jonge benen.
Later verneem ik dat het een groep van 9 theologie studenten betreft, samen met hun leraar. Veel later komt er weer een groep toe uit Duitsland, 22 jongeren met 2 jonge priesters. Een plussers groep van vooraan in de 20. Ze zijn zeer enthousiast en voorkomend. Nee, de kerk is gelukkig niet dood. Als ik de droge was binnen haal merk ik in een onopvallend hoekje zowaar een moslim die zijn matje uitrolt. Ik schrik even maar groet hem respectvol. Geloven we niet allen in dezelfde God? Een oecumenische gedachte die in mij opkomt.
Om 20 uur komt er nog een oudere dame samen met haar kleindochter toe en ook voor haar is nog plaats. Een jongere heeft zijn bed afgestaan. De Jeugd van vandaag? Jawel, ze mag er zijn.